Hakkı hakka tapmıyor

komşularımız tarafından haksızlığa uğrardık biz
başkaldırmak isterdik haksızlığa her çocuğun adalete inancı gibi
kaldırırdıkta başımızı, fakat hep annemize babamıza
çünkü bazen susmak gerekirdi bu büyüklükmüştü!
(tabii o zamanlar büyüklerin farklı bir ahlakı olduğundan habersizim!)
adaletimize komşularımız değil ailemiz engeldi ilk önce
biz de çocuk halimizle adalet düşmanı diyemezdik ailemize
bize savaşmak öğretilmedi
çünkü bu huzuru bozarmıştı(adaletsizlikten çokça olsa gerek)
fakat savaşmamak öğretilirken bizimle savaştılar
bize barışmakta öğretilmedi
çünkü onlar düşmanlarımızdı bu huzur değildi
bize ezilmek öğretildi
fedakarlık yaptıklarını sanarken ezildik hep
ya da ezilmek en büyük fedakarlıktı
hep böyle düşündüm
çünkü ailemi sevmem gerekiyordu
suskun bir sevgi ve suskun bir nefret öğretildi işte
nefreti boşverin sevipte dokunamamak var burada
taa ki içimdeki çocuk ezilerek can verene dek

ne mi oldu?
komşularımız bizden çaldıkları adaletle evlerinde huzursuzluk! içinde oturdular
biz de huzur içinde bunun kavgasını verdik bahhur kutsalı yuvamızda

sonra dedim kendime
denizleri seversem dalgalarıda sevecem

annem mutfakta sağlığın öneminden dem vuruyor hala abime
yanlış anlamayın ruh sağlığı değil elbette bahsettiği