Hakim bey Şiiri - Serpil Koçar

Ah Hakim Bey, ah…
Ne anlatayım ki ben,
Gülüşümü çalanlardan,
Kalbime yük olanlardan,
Bir parça huzuru bile bana çok görenlerden şikâyetçiyim.

Çağır onları huzuruna,
Versinler hesap gözyaşlarımdan,
Her suskun gecemin bedelini ödesinler.
Cezaları ağır olsun:
Sevgiye muhtaç kalsınlar,
Her tebessümü özlem bilsinler,
Gözlerime bakıp da
Bir daha bulamasınlar o eski sevgiyi.

Yalnızlığımı bana zindan ettiler,
Sözlerim boğazımda düğüm düğüm kaldı.
Dost bildiğim omuzlar taş kesildi,
Sevda sandığım kalpler bana mezar oldu.
O yüzden şikâyetçiyim Hakim Bey,
Hem onların suskunluğundan,
Hem de içimde açtıkları derin yaralardan.

Ben ki kimseyi incitmedim,
Ben ki sevgiyi ekmek gibi pay ettim,
Ama onlar koca bir ihaneti
Küçük bir gülüşün ardına gizlediler.
Bıraktıkları boşluk,
Bazen bir çığlık gibi yankılandı içimde.
İşte o yüzden geldim huzuruna,
İşte o yüzden sana anlattım.

Ama sen beni unutma Hakim Bey,
Benim tek isteğim farklıdır:
Onların en büyük cezası,
Benim gülüşümden mahrum kalmak olsun.
Ben yeniden ışığa kavuşayım,
Onlar ise kendi karanlıklarında yanıp kalsın.

KARAR

Mahkeme huzurunda okunan davada,
Sanıklar: kalbimi kıranlar,
Huzurumu çalanlar,
Gülüşümü gölgeleyenlerdir.

Suçları sabittir:
Gözyaşlarımın hesabını verememek,
Bir parça sevgiyi esirgemek,
Ve beni yalnızlığa mahkûm etmek.

Hüküm açıklanmıştır:
Sanıklar, ömür boyu özlem cezasına çarptırılır.
Sevgiye muhtaç kalsınlar,
Her tebessümü özlemle arasınlar.

Mağdurun hakkı ise:
Yeniden ışığa kavuşmak,
Gülüşünü özgürce taşımak,
Ve ardında bıraktığı gölgelerden
Tamamen azade olmaktır.

Karar kesindir,
Uygulaması vicdana tabidir.
Hüküm budur:
Ben özgürüm, ben yeniden doğuyorum…
Onlar ise ardımda,
Suskun bir gölge gibi kayboluyor.