Hakikatin Sırrı Şiiri - Kasım Kobakçı

Bütün seher,
Ve şafak.
Aşkın sonsuzluğuna,
Hüznün yorgunluğuna,
Sislerin ve,
Dalların,
Ve yaprakların,
Ve her zerrede, gizli gamın,
Suskunluğu üzerine.
Varoluş,
Yokoluş sebebiyle.
Çıldırtacak kadar, sessizliği içimde,
Dursam boş,
Gitsem ıssız.
Yalnızlık ortasında,
Bir elimde solgun çiçek.
Hepsinin de, rengi uçmuş, kokusu yok,
Aç, ha aç.
Ruhum desem,
Derininde keder.
Önümde, yıldızların perdesi,
Nasıl sancı,
Bitmeyen sızı.
Kirpik diplerimde,
Gümüş alevler.
Uzak,
Soğuk.
Sönmüyor aydınlık diye,
Eriyorum yavaş yavaş...
*
Hakikatin sırrını bile, çözdü medeniyet,
Zehri deva diye.
Yaşayışı, servet-i fünun,
Sıyrıldım da, hissizlik çukurundan, yorgun yorgun.
Ya hayalin gölgesi,
Hani ya, ümit ufuktaydı.
Suskun martı,
Bozkırlar beni neylesin...