Hakikat-ı Hayat Şiiri - Ali Oskan

Vahdet tohumu patlar, açılır rahimiyet,
Aşkla meydana gelen ağaçtır vahidiyet.
Çiçek, meyve, çekirdek; her biri ehadiyet,
Bu kesretteki vahdet, varlıkta hayatiyet.

Hayattır evrenin en değerli definesi,
O define içinde ruhlar safi gümüştür.
Bilinçler gümüşlerin içinde altın ise,
İnsanlar altınların içindeki zümrüttür.

Başka tanımla; hayat kâinatın tahtıdır.
Ruhlar tahtın üstünde mücevher kakımları.
Bilinçlerse sultanın başındaki tacıdır,
İnsanlarsa evrenin sevgili sultanları.

Hayat evrenin özü, evrenin manasıdır,
Bu özün hayatı da, kâmilane imandır.
Ve sonsuz şükür ise, imanın hayatıdır.
Kemâli: ‘Aziz’ olmak, o en derin ummandır.

Hayatı coşku ile gereklidir yaşamak,
En kötü bir hayattan sonsuz kötüdür yokluk.
En büyük korkaklıksa yaşamdan uzaklaşmak,
Böylesi bir yaşamda her an yaşanır yokluk.

Hayat, bir çerçeveden bakmak değil dünyaya,
Hazmedip sindirerek yaşama katılmaktır.
Hele değildir dalmak bir fanusta hülyaya,
Hayatın kollarına gönülden atılmaktır.
.
Baharı da, yazı da, sonbaharı, kışı da,
Her anı yaşamaktır hiç birinden bıkmadan.
Pek çok inişler ile vardır çok çıkışı da,
İnip-çıkmaktır daim cesaretle korkmadan.

Dertsiz hayat zulmettir, monotonluk işkence,
Dert insanı pişirir, monotonluk devirir.
Hakikate yönelip yenileşmek, eğlence,
Hayatı tam bir cennet hayatına çevirir.

Zulmet kalbi katleder, çekilmez olur kahır,
Tefekkür de olmazsa akıl da baş’tan kaçar.
Bölünen kişiliğe beden, olur bir ahır,
Ruh ise o bedende deli-divane yaşar.

Sevgili Rabbim bize, gerekiyorsa nasıl,
Öylece yaşamayı bir güzel nasip eyle.
Bize yaşam sevinci ve de sevgi ver asıl,
Hayata hayat olan kâmil iman lütfeyle… Âmin.

28. Ocak. 2009 – İzmir