Bit pazarında tezgahın birinde;
Kim bilir hangi merhumun yadigarıydı.
Ya da belki,
İç cebindeki son yüzlük de utulunca
kumar borcuna diyet diye sayıldı,
mecbur.
Bu ne biçim ceket?
Cebinde hala taze duruyor,
Asılı bulunduğu ağaçta öten ispinoz sesleri.
Omuzunda bir kaç göz yaşı izi,
"Kimbilir kimin derdini dinledi/ğine delil"
(Gelirken) ekmek (al) kırıntıları nasıl da
birikmiş astarına delik cebinden dökülüp.
Bu ne biçim ceket bilader,
Nasıl sinmiş haki rengine giyenin kimsesizliği
Yakından baktım,
İliklerine kadar da işlemiş
Onu giyenin çaresizliği...
Kayıt Tarihi : 9.9.2024 17:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Baştan alalım. Bu ceket, yükleri ağır geldiği için eziyet verdiği bedenden(ruh)kendini çıkarıyor (!)... Buna rağmen hafifleyemeyince daha da hafifletmek üzere aklına gelen en kolay (gibi görünen en zor) kararı vererek kendini bir ağaca asıyor. (akıl intiharı)...... cebindeki kuş sesleri bu sebepten... omuzundaki yaşlar kendine ait... astara biriken kırıntılar sevdiklerinin huzur ve ihtiyaçlarını karşılamaktan kendine arta kalan kırıntılar... renginin solukluğu her mevsim üzerinde olmasından,kar, tipi, kavurucu sicaktan , ve elbette yağmur hariç değil.... ve iliklerine sinen yalnızlık... Üşüyor ceket, Fakat kendini ısıtacak bir sey yok. ısınmak için kendini kapatıyor yani ilikliyor düğmelerini. o sebepten de iliğine işliyor o yalnızlığın izleri...
çok güzel ifadelendirip bir hikayede sergilemişsiniz
ruhunuz dizeleri yaşıyor yazarken sanki
Tebrik ve sevgiler Sayın Naz
Sevgili Yağmur,
Kesinlikle öyle...tekamül sonu görünmez bir yoldur.
Teşekkür ederim güzel yorumlarınız için.
Yaşamadan yazılmıyor da vesselam.
Duyguyu aksettirebildimse ne ala...
Yorumunuz için teşekkür ederim.
Tam olarak üzücü sonlara dair bir şiir olduğunu söyleyemem.Şiir açık uçludur.
İmgelemi, her okurun iç dünyasındaki nesnelliklere göre ışığını vurup, farklı gölgelerle tezahür eder.
Son verilen şey hayat değil/ Akıl intiharı diye tarif ettiğim kabulleniş sonrası gelen -artık düşünmeme(!)- ataletiydi.
Fakat dediğiniz şekilde de yorumlandığında da, bu hezeyana düşen kalplerle hemhal olmaya teşvik edebilir, evet.
Tekrar teşekkürler,
Saygılar.
Bu yorumuza tebessüm ettim:) Teşekkür ederim.
Bu ceketin yükü hafiflerse bir gün, belki yeniden bir omuzda durmak ister.
Şimdilik bu yüküyle giyilmez...
TÜM YORUMLAR (7)