Eskişehir
Hiç sevdirmedin ki bana kendini
Sokakların hep kar,
Caddelerin ise hep serin!
Rüzgârlarla çıktın karşıma,
HAYATI VE SENİ SEVMEK
Hayat bazen güldü bana,
Bazen hiç anlam veremediğim kadar somurttu!
Aslında çoğu kez inanmamıştım atılan mutluluk yalanlarına;
Telefonum bile çalmaz oldu sen gideli,
Demek tek arayanım senmişsin…
Kapım da çalınmıyor,
Bir küçük sese hasret kaldım inan…
Yerler kar beyazı, hava çok soğuk üşüyorum…
Odamda aylardır bir sessizlik ki;
Bu kadar kolay sandın anlaşılan sen sevmeyi
Ne vardı ki?
Bir kere seni sevdim demek yeterdi,
Sonra bir daha ne aramaya ne sormaya değerdi...
…
Hani yaşayamazdın bensiz,
Mesafeler hep vardı aramızda!
Bazen gerçekten uzaktım sana…
Farklı şehirlerde kayboluyordu yüreklerimiz!
Bazense bir nefes kadar yakınken bile
Farklı bir şehirden daha uzaktık sanki!
Her gün seni düşünür oldum,
Hani hep yakınırdın ya…
Beni hiç düşünmüyorsun diye,
Şimdi boşuna üzülme…
Artık sürekli düşünüyorum seni,
Demek ki ayrılmamız gerekiyormuş;
Aylardır yazamadığım ayrılığın şiirini yazacağım birazdan,
Mutluymuşum gibi yapacağım yine
Sadece dizelerde...
Ve sanki sen gitmemişsin gibi davranacağım...
Belki aklıma yazacak bir dize bile gelmeyecek ve
Yine gözyaşlarıma sarılacağım,
Bir ayrılık sahnesi vardır yaşanan,
Tek bir şiir anlatamaz onu,
Ve sen;
İkinci şiirde de yaşarsın yine aynı ayrılığın acısını…
Yollardı insanları birbirinden ayıran,
Beni unutma dedin,
Buydu çekip gitmeden önceki son sözlerin...
27 yıl oldu,
Ben hala senin geri geleceğin hayalinde...
Sense sayısız yürekte gezmişsin...
...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!