İnsan cennetteyken cennetinde olduğunu bilmezmiş….
Anlamazmış hayatın nefesini
Hep aynı yerde kaldığını hissedermiş
Oysa evren gibi insanda dönmekte her zaman
Sen hep böyle kalacaksın, yanımda derken
Gözünün nemi kalktı usulca
Cennetinim dedi bir kenarda ağlamaklı
Ama eğer beni bırakırsan
Sonsuz olurum
Sessizlik te kayboldular simya gibi
Bilge olması gerekiri insanın yaşaması için doğa yı
Cennetinde olmak lazım her zaman bilmeden de olsa
Vurgun yemeden düşmez ki insan
Cenneti de cehennemi de yaşar
Bazen karşılaşır huysuz bir yürekle
Acılara doyar
Aldırmaz başka acı görünce
Hiç olmadan anlamaz
İçini acıtsa da sözler;
Buhran saatidir bunlar
Ne hak etmişlik vardır sözlerde
Ne de tutarsızlık…
Paramparça olmuştur kelimeler
Yürekleri her kanatışta…
Cenneti görmüşken
Cehenneme atılmak gibi bir şeydir…
Ne acı kişiliksiz kişilikler
Ne verdiğim zamana, ne de beni kullanmana…
Hiçbiri yerimi tutamazlar..
Hak etmemişsin sen beni
Diye başlayan her lafta incinir ruhun…
Başka dünyaların insanları
Başka tarafların yürekleri
Sizde iyi bakın kendinize
Bir daha karşıma çıkmayın…
kırıldım sana..
2009.mayıs
div style='width:300px; '>mimoza
Hdeniz HatipogluKayıt Tarihi : 21.5.2009 08:55:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!