Hadi uyan Şiiri - Hüseyin Erdinc

Hadi Uyan

Daha sabah doğmadan önce
senin adın çoktan havanın serinliğine karışmıştı.
Bir kıyı düşün,
gecenin son dalgaları çekilirken
ilk ışığın suya dokunuşu seni hatırlatıyor.
Ben de o ışığın içinden yürüyerek
geldim sana doğru.

Uyandığında gözlerin
karanlığın içinden süzülen o ilk parlaklık gibi
günü açacak.
Bazen insan,
kendi yansımasını ilk defa sabahın dinginliğinde tanır.
Senin gülüşün de böyleydi;
sanki kıyıya değil,
zamana vuruyordu.
Her sabahı yeniden kurmak kolay değildir
ama sen,
bunu nefes alır gibi doğal yapıyordun.

Aramızdan geçen rüzgâr
sesini kısmıştı;
sanki bizi duymak için
adımlarını bile yavaşlatmıştı.
İnsan bazen
başka birinin yanında
içindeki sessizliğin bile güzelleştiğini fark eder.
Ben o güzelliği sende gördüm.
Bazı insanlar konuşmaz;
varlıklarıyla bile cevap olur.

Geçmişin açtığı çizikler,
geleceğin taşıdığı belirsizlik
korkutabilir insanı,
ama bazı bağlar vardır,
kopmak için değil,
aksine sessizleşerek güçlenmek içindir.
Bizim hikâyemiz de böyle başladı:
yara yerlerinden ışık sızdırarak.

Kıyıya vuran her dalga
aynı ritimde konuşuyordu dün gece.
Adını duydum suda,
yalnızca dikkatle bakanın işiteceği bir yerde.
Bazen bir ses,
bir insana ait olduğunu bilir
ama yine de söylemeye çekinir.
Ben suyun çekinmesini bile duydum senin adından.

Gece ilerledikçe
rüzgâr yönünü değiştirdi;
dokunuşu yumuşadı,
sanki seni uyandırmamaya çalışan bir el gibi.
O an anladım:
bazen kader,
en yüksek cümlesini sessizlikten kurar.
Sen fark etmeden
bir şey belirir içimde,
adı konmamış ama tanıdık bir sıcaklık.

Ve şimdi anlatmak istediğim yer tam burası:
Seninle büyüyen bu his
ne abartı
ne hayal
ne yarım bir umudun gölgesi…
Bu his;
sözün yükünü hafifleten,
bakışın anlamını derinleştiren,
varlığın nefesiyle şekillenen bir şey.
Sen oldukça
düzen yerine gelir.

mutfağın küçük masasında
sana bir bardak bergamotlu çay koydum.
Kokusu sabahı çağırıyor;
birlikte başlayacağımız güne
hafif, ısınan bir umut gibi.
Sen uyandığında
o çay da kendine gelir;
buharı yüzüne değdiğinde
içimde sakladığım tüm cümleler
yerini bulur.

Son sözlerimi sana sakladım;
gözlerin açılmadan önce bile
kalbim çoktan yönünü seçmişti.
bütün sabah seninle anlam kazansın diye
en sade, en içten yerimden sesleniyorum:

Hadi uyan.
Mutluluk sırası bizde.
Bugünü o beklediğin yarın yapacağım sana…
Hüseyin Erdinç