Hadi Gel Şiiri - Hürrem Dilekci

Doğan her güneş ile eşsiz bir heyecan sarar bedenimi,
O an ruhumun derinliklerine, sessiz bir yolculuk başlar.
Güneşin sıcaklığı kor bir ateş olur düşer yüreğime,
Alev alev yanan ve yandıkça içimi kavuran o ateşle başlar erime.
Nehirleri içsem kanmam, bu yangına çok fazla dayanamam…

Gel! Ne olursun artık gel! Sensizliktir beni böyle yandıran,
Ümitlerim artık son perdeyi oynuyor, nedir? Seni benden uzaklaştıran,
Ne zaman seni düşünsem, duygularım çatışmaya başlıyor,
Enkaz altında kalan kalbim, ne aşk’a ne de gurur’a yaranıyor.
Şayet bilmez ki kimse, hangisi kazansa kaybeden kalbim oluyor.
Tek umudum sensin, haydi çık gel de bitsin bu çile,
Ellerim ellerini bekliyor, ateşin şimdiden yüreğimi sardı bile…

Bana döndüğün gün, yeniden doğduğum gün olacak,
İsmini kalbime yazdım, her atışında ruhuma haykıracak,
Resimlerin ile teselli bulduğum bu aşk, dönüşünle sonsuzluğa yelken açacak…

İçimde bir tutku var, o da sensin,
Lodos rüzgârlarımsın, este yanan yüreğim serinlesin.
Kendi içimde sana mahkûmum ben, çözemiyorum prangalarımı,
Bin yılda geçse bekleyeceğim, bir tek sana açtım limanlarımı.
Aşk her yüreğe bir tohum eker, bende bahçe kurdu,
Hiçbir yağmur fayda etmedi, güneşim doğmayı unuttu.
Artık mevsim ilkbahar, son bir umutla gözlüyorum yollarını,
Rüyalarımın gelişine ayarladım, sana rezerv ettim yarınlarımı.

HÜRREM DİLEKCİ
24.04.2008 (23:30)