Hadi Bana En Sevdiğin Kenti Anlat

Hadi Bana En Sevdiğin Kenti Anlat

Umutsuzluk!
Yaşamımızda “Doğal” denen bir şey bırakmıyor
Dünyaya karşı bakış açımızı etkiliyor
Asfalt yolları, yapıları, yeşillik denen her şey kayboluyor

Koyu renge bürünüyor yürek
Zihnimizin çıkmaz sokaklarında
Bulutlar bile tepemizde gri kalıyor

Güneş kızıllığını yaymıyor dağların ardından bozkırlara
Her şey bomboş
Soğuk beton yapılar, gecekondular, boş tepelere doğru uzanıyor

Masmavi bir gökyüzü düşünemez oluyoruz
Çeşitli renklerde açan çiğdemleri düşünemiyoruz
Akıl yitirip ıssız sokakta koşuyorum
Çaresizlik!

Ama kent aynı kent
Ölmek için tabancaya gerek yok
İntihar etmek için kısa yollar da var

Ne var ki mum ışığında güzel gözlerinin derinliklerine bakmak?
Sensiz yaşayamamaktan korkmak?
Kaybetmekten korkmak?

Lakin yalnızlık felç kadar
Hadi bana en sevdiğin kenti anlat
Ayrılıktan bahsetme…

24.11.2015 (İstanbul, Beşiktaş) 14:18

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Hande Ortay