Birçok insan bilmez asla haddini,
Kendinde zanneder bütün keramet!
Merak edip araştırmaz ceddini,
Sonra yüzleşince duyar nedamet!
Sanki dünya onun için dönüyor,
Yüksek uçup, yüksek dala konuyor,
Yongayı hep kendisine yonuyor,
Böyle bir kimseden bekleme medet!
Ağzını açınca sığmaz bir yere,
Bir damlacık suyu oluyor dere,
Emrine amade birçok tayyare,
Zannediyor böyle görecek hürmet!
Kendi çalar, kendi oynar âlemde,
Yazıyor da boya yok ki kalem de,
Ona uğramıyor dertte, elemde,
Kimse bilmez fakat ondadır himmet!
Bu yalan dünyaya kimler konmadı,
Dertli, şöyle bir bak kimler yanmadı,
Hepsi gitti hiçbirisi dönmedi,
Kıymet bilmeyene eyleme minnet!
ERDEMLİ-18.05.2017 Perşembe
Kayıt Tarihi : 9.6.2017 08:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Birçok insan haddini bilmiyor. Kerameti kendisinde zannediyor. Bu şiir böyle bir ortamda ortaya çıktı.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!