H'üzüntüm Şiiri - Burhan Ali Yağmur

Şu soluk tavanı izlemekten yoruldum sâdık
Suratsız duvarların arkadaşlığından da gına geldi
Samimiyetine inandığım tozlu bir pencerem var işte
O da ara sıra farklı manzaralar gösterir diye.

Zoruma gidiyor artık içimde bir depresifle yaşamak
Ancak kağıda gömülerek yapıyorum işte kaçamak
Kaçmak da bir yere kadar, bilirim elbet sâdık
Firar bitecek bir gün, kaçacak yer kalmayacak.

Yahu zoruma gidiyor sâdık, gücüme gidiyor diyorum
Kendi içimde mülteci hayatı yaşıyorum
Koymuşlar beni kuş uçmaz kervan geçmez bi şehre
Ben gönül yurdumda sürgün hayatı yaşıyorum.

Vakitsiz gelmişim dünya sürgününe
Tadı tuzu kalmamış bu yavan diyarların.
Yanımda güzel olan ne varsa küs ayrılmışım,
Yan ulan demişler, o gün bugündür yanarım işte sâdık.

Benden geçti gayrı sâdık
Hem yaralı hem doktor olamıyorum
Attım zaten bütün ithamları, daha iflah olmam
Harcadıklarımdan kalan nasihatlerimi sen bari dinle.

Ensende hissetsen de ölümün nefesini
Mum ışığında dinle kalbinin haykırış sesini
Yitirme umut bağladığın yaşam hevesini
Kıracaksan kır hapsedildiğin kafesini sâdık

Yorgunluktan kısılan göz kapağını arala
Sana çizgi çekenleri tek kalemde karala
Sor bakalım gönlüne istekleri nelermiş
Kağıt kalem al eline meramını sırala.

Kalk ayağa sâdık kalk
Bak etrafına kim merhamet eder düşene
Kaç kurtul ateşi göğe yükselen yangından
İyice uzaklaş bu kötü insanlardan, çekil köşene...

Tükendim sâdık, bak yazacak derman kalmadı.
Neyse ki lanet gece gidiyor ufuklarımdan.
Yine diri kalkıyorum yatağımdan,
Hüzün yine öldürmedi.

Müsaadenle, ben gideyim artık
Kaldırımlar, sönmüş sokak lambaları,
Dert yandığım kuşlar bekler,
Yavan şehir beni bekler şimdi sâdık.