Ey Dost.
Varlık âlemine anlam kazandıran insandır.
Bu iddiamı yadırgıyor isen, çevrene şöyle bir bak.
Her şeyi isimlendiren, şekillendiren
ve ihtiyacına göre değerlendiren İNSAN değilmi?
Yine her şey varlığını insanın bilgisine,
değerini de İhtiyaç, merak ve ilgisine borçlu değilmi?
Bilgi alanımıza girmeyenler yok sayılacağı gibi,
ihtiyaç ve ilgi duymadıklarımız ise ne kıymet ifade eder?
Mecazen İNSAN kâinatın düşünen aklı,
yaşayan ruhu ve seven kalbidir diye bir benzetme yapsak,
acaba yanlış mı olur?
Varlığa ve yaşama anlam kazandıran,
insanın yaşam ve konumunu sorgulamadan yaşaması,
sonunu ve sonucunu düşünmeden
kendisi için yapılıp yaratılmış olan kainat sarayında kullanılan
değersiz bir malzeme veya basit bir işçi konumuna kendisini mahkum etmesi ne garip.
Ey İnsan aklına sormazmısın,
her şey varlık ve değerini sana borçlu iken;
sen her şeye anlam ve değer kazandıran kıymetini kime ve neye borçlusun?
Oysa insan!
Kâinat tablosunda boşluk dolduran,
değersiz bir motif değil.
O, tabloya,
anlam ve değer kazandıran TEMEL ÖĞEDİR.
NEDEN İMAN isimli kitabımdan.
Sayfa 85 te.
Ey insan sen ki,
ebede namzet, yaratılmış sultansın.
Sonucu YOKLUK olan, bir hayat yere batsın.
Ölümü öldüren nur, İMAN canlara cansın.
Varsın bazı gafiller, küfrün odunda yansın.
Kayıt Tarihi : 27.7.2012 12:38:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!