Güzellik İçin Ağıt Şiiri - Kamil Çağlar ...

sahip! geceye yeni bir siyah ısmarla
faytonların kırbaçlarını kalbime sakla,
görünmez oldu biraz güller, beyaz güller bile,
kanımın dolduğu buruşmuş karanlık ile,
biraz güneş biraz ay, biraz deniz, nerde?
nefesler, nefeslerden uzaklaşırken,
dünyayı dünyadan çıkardılar, her yerde.

doru atları ihtiyarlatan düşün dehşeti,
aç kaldım bu korkudan elimde mızrak,
avladığım kabusların yenmiyor eti, sahip!
bu şehirde çok kanlar döktüm çok günler,
çok günler döktüm ölü yıkayan yağmurlarına
kırıldım, kıvrıldım, korkunun menderesleri
gürül gürül ve batının vandalları kadar aç
umutlarıma parlak baltalar verdim tek tek,
benim içimde bir medeniyet vardı sahip,
yalnız güzelliğe inanan incelikler ile dolu,
bak baltaların oldu bütün güzel ettiklerin;
bak talanların, bak kırmaların, bak dökmelerin.

kendimden çok düşürdüm kendimi sensiz
çok öldürdüm bilmem dirilmiş kaç göğü,
yıldızlar maktül yüzüyor günahına girdiğim
sularda, derinlerde şarkını boğarlarken,
çıkardıkları cazip ama ucuz gürültülerde

dönmekte zorlanan değirmen zaman,
taşını kalplerin üstüne koymuş öğütüyor
bana dair ne varsa unlaşıyor bildiğim,
ve ah güzellik! ne yazık, savruksun ve kayıp

yüzün bazen kuşların yanında sahip!
göğün bütün kanatlarını toplamış yine
orda onların yanında ama kanatları kirli,
bazen de eski hayallerimde çocukluğumda
her yağmurun içinde geziniyor sesin sahip!
ama yankıları neden uzuyor çürüyüşe?

ben kendimi kendimle yaktım belki de,
tenimi kül olmaya azmettiren nedir?
bilirim ki bu kül benden özge bir ilençtir,
şimdi hadi, parça parça birleştir,
sahip!
atlaslarına ölçekler veriyorlar adamlığın,
ne çare sınırlarını belirliyorlar iyiliklerin.

korkusuz akıyordu kanındaydı sevinç,
çiçeklerin göğsünden sızan zamanlar,
biz kapmıştık zamanın bütün köşelerini
sahip! sözün, hep umudun ağzında güldü,
şimdi hangi ağızlarda sakız oldun bilirim.

sen ruhu değil miydin hasetsiz bakışın?
düşünceler sende yıkanıp arınmaz mıydı?
ah güzellik! sana sahip dedikçe ben,
arzuyla yandım sonra külüme şaşırdım
sahip! gecenin nispetinde bir kefen hazırla,
sar kendine, şairleri de artık uğraştırma,
bütün şiirler sana dizelerce talkım verirken,
vebalı hüzün ve her yeri donatan görkemli yara,
açılıp derinleşirken bu her şeyin dilinden konuşan acı!

bu bana küllerimi bedleten yanışla ben,
sana nasıl susma ya da ölme diyemem?
nasıl inanırım varlığına sahip! ve neden?

bir zaman saf güzelliktin vardın gerçekten,
bugün ise avare bir rehbersin dünyaya kul,
ve bizi sahipsiz gölgelere yürüten.