Güzeldir Selam Veren İnsan

Mütevazi evlerde insanlar yaşardı,
Yağınca yağmur seller oluşur,taşardı.
Güneşle içli dışlıydı bu evler,
Keserdi önlerini çamurdan devler

Yoksuldular; fakat hep umutluydular,
Severlerdi birbirlerini,mutluydular.
İnsanlar birbirlerini tanırdı;
Selam verirler,gönülleri yıkanırdı.

Evlerin önü bir yeşil deniz,
Tanırlar sokağa düşse gölgeniz.
Geldi mi ilkbahar,yaz ayları,
Kahkahalar yükselirdi içilirken ikindi çayları.

Duyulurdu ağaçlara çarpan rüzgârın sesi,
Esen bu rüzgâr, olurdu mahallenin nefesi.
Güneş vururdu sabah vakti yüzümüze,
Yüzümüze vuran bu güneş, yansırdı içimize.

Selam verirdi insanlar,başlarını eğerdi,
Gözleri birbirinin gözüne değerdi.
Saygı gösterirdi küçük büyüğüne,
Muhabbet beslerdi büyük küçüğüne.

Yükseldi betondan dağlar,kurudu deniz,
Kesilince güneşiniz,buz oldu yüreğiniz.
Yaşamaya başladı buzdan evlerde insan,
Artık sevgi değil,buzdur yüreklerden akan.

Tükenmekte bir bir bütün umutlar...
Kaplamış yüreğinin semasını bulutlar.
Selam vermez ne akşam ne sabah,
Görür,çıkar için her şeyi mubah...

Evlere yaptılar buzdan damlar,
Yaşar içinde buzdan adamlar.
Yaptılar çok katlı mezardan evler,
Öldürdü sevgiyi içindeki sevgisiz devler.

Karşılaşır insanlar; sokakta,parkta,durakta,
Kendileri yakın,gönülleri çok uzakta...
Selam vermezsen bile gülümse,biraz eğil,
Geçer yanından,niyeti iyi mi kötümi mü,belli değil.

Karanlık yüzünden kara bulutlar akıyor,
Yanından geçerken dargın öküz gibi bakıyor.
Yüzünden akan siyah damlalar buz gibi,
Selam vermeden geçer yanından öküz gibi.

Selam; sevgidir,barıştır,güvendir...Gerisi yalan...
Selam verdiği sürece güzel insandır, insan.