Güzel Tepenin Külleri Şiiri - Ömer Tural

Güzeltepe'nin Külleri
Bir seher vaktiydi, umut ekmeye gittim,
Bayraklı'nın sırtına, Güzeltepe'ye.
Her fidan bir candı, toprağa emanet ettim,
Geleceğe bir nefes, yeşil bir hediye.
Kazmam toprağa her vuruşunda bir yemin,
"Burası," dedim, "cennet olacak, eminim."

Can suyu taşıdım, terimle suladım her birini,
Gözüm gibi baktım filizlenen her yaprağa.
Bir orman düşledim, saklayacak dertlerimi,
Gölgesinde kuşların döndüğü bir konağa.
Ta ki o sabah, musluktan kesildi hayat,
Kurumaya yüz tuttu körpe saltanat.

Çaresizlik sardı ruhumu, bir anlık yeis,
Ama vazgeçmedim, sökülmüş boruların izinde.
Gecemi gündüze kattım, ne bir an ne bir nefes,
Uğraştım, didindim, suyun o soğuk dehlizinde.
Gemerek Kaymakamımız , su yeniden aktı gürül gürül,
Her fidana can oldu, sanki bir ilahi ödül.

Sevincim kursağımda kaldı, ikindi vaktince,
Gökyüzünü kızıla boyadı hain bir el.
Güzeltepe yanıyordu, basit bir bilmece,
Anladım ki emek, canavara karşı en büyük engel.
Koştum, ama ne fayda, alevler sarmıştı her yanı,
Duyuluyordu fidanların o acı feryadı.

Kül olmuştu hayallerim, emeklerim, düşlerim,
Her fidanın başında bir ağıt yaktım sessizce.
İs kokan rüzgârda savruldu son sözlerim,
"Bu ateşi yakanlar," dedim, "yanacaklar sinsice."
Tural'ım o tepede ne bir ağaç var ne bir umut,
Sadece vicdanları kömürleşmiş bir avuç barut.

Ömer TURAL Duyguların şairi.