Güzel kadın Şiiri - Sümeyye Batu

Kimsesiz insanların çığlıklarıyla dolu bu şehir.
Terkedilmiş insanların beddualarıyla bezenmiş.
Küfürlerin sokak sokak yükseldiği tonlarıyla meşhur bu şehir.
Sebepsiz nedensiz haykırışlar...
Kafası güzel kadınlarıyla süslü.
Kız kulesinin tüm manzaraya meydan okuması.
İstanbul'un kirli havası,
Taze yarası olan, kanaması durmayan yaralarla dolu bu şehir...
Hayallerinden bir an olsun vazgeçmeyen,
Vazgeçmeyi korkaklık olarak gören,
Deli yürekli insanlar barındıran bu şehir.
Umudunu yitirmeyen sevdalar,
İmkânsızın olmadığına inanan ruhlar.
Bu şehir öyle eskisi gibi değil güzel kadın.
Bu şehir kirlenmiş bedenler, serseri sevdalar
Ve tükenmeyen umutlarla dolu.
Her adımda anlamak mümkün...
Bir yerde rimeli akmış hıçkırıklara boğulan.
Karşı duvarda elindeki telefondan gözünü ayırmayan o genç.
Diğer sokak havaya meydan okuyan sigara dumanı.
Her yerde bir sessizlik.
Bu şehir böyle değildi güzel kadın.
Gülmek vardı, yalandan da olsa.
Bir zamanlar bir yerlerde gülmek hakikaten vardı.
Şimdilerdi kağıt mendil satıcıları çoğaldı.
Gözyaşları bitmek nedir bilmez olmuş.
Ağlamak alışıldık durum haline gelmiş.
Ve sen güzel kadın, sende benin yokluğuma alışır olmuşsun.
Beni anlamaz tavırlar sergilemek,
Görmezden gelmek,
Sen böyle miydin diyorum.
Biz böyle miydik ?
Bu şehir mi değiştirdi bizi ?
Yoksa değişen biz miydik ?
Ah be güzel kadın İstanbul hiç böyle miydi ?
Bu imkânsızlıklar etrafımızı ne ara sardı ?
Sen ne ara vazgeçtin benden ?
Mutlu bitmesi için masal olması şart mıydı gerçekten ?