Güzel Günler Anısına Şiiri - Savaş Barha

Geçmişin bugünlerinde, her anımda
bir tutam sen vardın yanı başımda.

Zaman, senle çok çabuk geçiyordu.
Saniyelerin saatleştiğini anlamazdım.

Sesin;
gündüzleri kulağımda raks ederken,
geceleri düşlerimi maviye boyuyordu.
Tebessümün her tonu,
yüzünde hayat bulmuştu.

Mutluluğun bütün güzelliği,
gözlerinden yeryüzüne yayılmıştı.

O serin serin esen bütün rüzgârlar,
yanından gelmişçesine sen kokuyordu.

Ne zaman gülen bir çocuk görsem
aklıma hep sen gelirdin.

Sonra bir kıyamet koptu
ve sen yokluklara karıştın.
Yokluğunda ben çok ağladım.

O kadar çok ağladım ki;
bu yüzden şiirlerime hüzün bulaştı.

O sıcacık ellerinle tuttuğun ellerimi
tekrar tutman için Rabb’e çok yalvardım.

Şu duvarlar, şu saksıdaki kaktüs,
şu kalem, şu kâğıt, şu masa şahidimdir.
Kim bilir kaç milyon yıllık hasret çektim?

Yokluğunda çektiğim acıyı
kelimelerle anlatmaya çalıştım.

Ne kelimeler yetti bana
ne de o hüzünlü cümleler.

Sensizliğin ıstırabını anlatmaya
gayri gönlümün takati kalmadı.

Bir gülüşün vardı...
Bir gülüşün vardı hâlâ aklımda.

O gülüşünü tekrar duymak için
daha kaç ömürlük hasret çekmem gerek?

Susma!
Bu sefer susma, konuş benimle.

Cehennemlik bir günahkârın yakardığı gibi
yakarmam mı gerekiyor sesini duymam için?

Eski kelimelere yeniden hayat verip
eşsiz cümleler mi kurmalıyım, söyle?

Dile getiremediklerimi
Şeyh Galip’in Hüsn-ü Aşk’ı gibi
uzun uzadıya yazmam mı gerek?

Özledim demem yetmez mi sana?