Güzel Günler Şiiri - İbrahim Yay

Batan güneşin ışığının yansıdığını görüyorum halâ yıldızların arasında kalmış soluk renkli bulutlardan.

Karanlığa teslim olmuş umudumu arıyorum yarı loş ve soğuk odalarda.

Geleceğimi düşünebilmek için gerekli olan zihnimi boşaltıyorum eskileri unutarak;

Kalan geriye sadece acılı anılardır yapmam gerekeni yaptıktan sonra.

Bir gün iyi bir şey olur düşüncesine hapsolmuş benliğimi halâ yalanlarımla kandırıyorum;

O ki kandırıldığının farkında iken daha fazla acı çekmeyeyim diye kendi kendime yaptığım faşistliğe boyun eğen tek fedakar şu dayanıksız ve çökmüş vücudumda.

Tek bir olay her şeyi düzeltebilir inancı ile artık hiç bir şey için umut olmayabilir düşünceleri arasındaki çekişmeyi izliyorum daha fazla kendimi yormamak için.

İleriye doğru olan yaşamım, utangaç geçmişimi çekiştiriyor zalim yarınlarıma...

Daha fazla dayanamayacağımı anlayabildiğim için memnunum en azından şu eksik hayatımda.

Devam etmekte olan istemsiz karamsarlığım, kendini daha yeni belli etmiş umut dolu halimi zedeliyor;

Yarık ve kanayan bir yarasına bastırdıkça karanlık tarafım, manevi bir duygunun ağırlığı kalbimde bir sancıya dönüşüyor.

Kısaca düşüncelerim ile kendimi tüketiyorum, bağımlı bir kişinin sigarayı tek seferde yarıya getirmesi gibi...

Yardım edebilecek tek kişi ise kendi içinde beni çürütüyor tıpkı benim adım atmaya cesaret edemediğim gibi.

Güzel günleri sadece anar olduk bencil hayatımızda...