Güzel Günler Şiiri - Savaş Barha

Bıçak izi gibiydi sevdan.
Gün geçtikçe büyüdün bende.

Hasretliğe göğüs germek kolay sanırdım.
Yokluğun, tenimi yakarcasına acıttı yüreğimi.
Yokluğun ölümün diğer adıymış, yokluğun başa bela.

Günler doğuyor, günler bitiyor durmadan.
Her yeni günle beraber gitgide içim yanıyor.

Prangalıdır dilim, dermansızdır derdim.
Azad eyle özlemimi, dermanım sensin.

Sabaha varınca gece
hasretlik artar gözlerimde.

Penceremde güller solmuş.
Güller gibi günlerim soluyor.

Bulutlar göçtü, toprak kurudu.
Hazan mevsimi geride kaldı.

Ömür geçiyor sensiz ve bitkin.
Ömür geçiyor sensiz ve yalnız.

Ah şu hasretlik,
şu beklemek yok mu?

Kudurmuş köpeklerin ağzında
parçalanıyor sanki bedenim.

Öylesine acı,
öylesine kederlidir sensizlik.

Sensizlik,
kelimelerin taşıyamayacağı kadar ağırdır.

Sarılıp ayrılmıştık.
Veda etmiştik güzel günlere.
Güzel günler geride kaldı.

Yokluğunun çaresizlik olduğunu bilmezdim.
Günler geriye aksa, zaman geçmişte dursa.
Sana sarıldığım o son anda kalakalsak daima.

Ama durmadı zaman, geçip gidiyor günler.