Güz gülümsün Şiiri - Durdu Mehmet Dalkanat

Gitme kal yanımda, geceye katran bulaşır.
Diyemedim bir türlü, sen benim güz gülümsün.
Özlemin arşa çıksa, gönlüm aha alışır.
Sarmasan da yaramı, sen benim güz gülümsün.

Bir gün yüzün gülmese, cihan küser sanırım.
Akmakla bitmeyecek, gözyaşından pınarım.
İbrahim’in ateşi, kor içinde yanarım.
Görmesen de halimi, sen benim güz gülümsün.

Ne baharı bilirim, ne de yazı beklerim.
Ömrümün son güzünde, derdime dert eklerim.
Kışa haber salsa da, saçımdaki aklarım.
Vermesen de elini, sen benim güz gülümsün.

Hep düşledim kendimce, dizlerimde yatırdım.
Başın koydum göğsüme, hüzünleri bitirdim.
Çiçeklerden taç yaptım, yıldızları getirdim.
Örmesen de saçını, sen benim güz gülümsün.

Bir başka el değmesin, için için ağlarım.
Gök devrilir üstüme, karaları bağlarım.
Azrail gelse bile, senin için eğlerim.
Sormasan da derdimi, sen benim güz gülümsün.

Bu sevda böyle bir şey, ne tutarsın ne kaçar.
Değmişse sol yanına, cennete kapı açar.
Bazen de bilemezsin, ecel şerbetin içer.
Ermesen de murada, sen benim güz gülümsün.