Bir sararmış ki doğa
Beti-benzi atmış
Belli ki kaç mevsim,uykusuz kalmış
Şimdi vakit tamam, uykuya yatacakmış
Dumanlar yükseliyor, bahçelerden
Güz kokulu,yedi iklim dört mevsimden
Güz dumanları tütüyor döne döne
Çektikçe içime,değdikçe yüzüme
Benziyor bir veda busesine
Gözlerim yaşarıyor, ayrılığa hüzünle
Güz dumanları tütüyor
İçinde binbir çeşit,gökkuşağı renkli
Her mevsimden yaprak var
Uçuruyor hayallerimi
Her mevsim dönecek
Geri,bilirim bana
Yeşerecek canlanacak yeniden
Rengarenk olacak doğa
Ne hazindir ki
Ben solgun
Ben yorgun
Ben umudsuz
Tüten dumanlarla bizde savrulmuşuz
Güz dumanları tütüyor
Yer yer bahçelerden
Yedi iklim dört mevsimden
Yine bahar gelecek
Yeşerecek mevsim
Ben insanları mevsim diye sevdim
Kayıt Tarihi : 11.11.2007 12:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Amasya Yeşilırmak kenarında bir doğa yürüyüşü sırasında gördüğüm manzara bende böyle dizelere döküldü.
Şiirin bütününün , bir doğa yürüyüşü sırasında gözlerde canlandırdığı net çizgi ve renkler taşıyan tablo güzelliği bir yana ... Onun için kutluyorum içtenlikle ....., ama ya o son dize ....
'Ben insanları mevsim diye sevdim'
ne bir şey söylemeye dilim , ne bir şey yazmaya elim varmıyor inan ki. sadece bu dizeyi oturup karşısında seyretmek mi lazım bilemedim .
Sevgiler, kutluyorum ...
TÜM YORUMLAR (2)