Güz Çorbası Şiiri - Deniz Ercivan

yüzüne tekil gül aç demeyi
bilirdim ben de
ki bu denli ağır çekmeseydi
omuzlarımı yer
onlara dik durun demeyi de

hayat bize işlenmemiş bir yakut
hatta girilmemiş ormanlar
öyle baksın isterdim
bu denli sensizliğe ve sessizliğe
ki dikmezdim ben de
evimin kapısını

her daim en müşfik sesi ile zaman
geçerdi bizden
bütün hırçınlık ve kırgınlıkları
dünde kalmış
hatta taş üstüne taş dizmezdi
ömrümüz de inan

eğer her akşam menüde
bir tas güz çorbası sunulmamış
olsaydı muşambaya
ki üşütmeseydi dilimi bu kadar o kâse
pek tabi bilirdim her daim
yüzüne tekil bir gül aç demeyi

ben de...

.