Güz Aynası Şiiri - Ayşe Uçar

karanlık kollarını sarmış yalnızlığa
gölgeler zehrini içiyor gecenin
kasım sarı kızıl saçlarını örtmüş ağaçlara
uçuşan hayalleri de alıp gitmiş göçmen kuşlar

kalbimin aynaları kırık
üşüyen toprağın serinliği üzerimde
küçücük bir pencerenin öyküsünü paylaşıyor gözlerim
nedense hep büyüyen bir boşluğa açılıyor yaralar

of! ... bu çile
hüzün çekilesi değil
yakası paçası yırtık günler
hangi yol kenarına bıraktınız ruhumu
içimde uzarken bu esrik zaman
martı çığlığı kadar tiz kesif düşler

kuru dallar
dallar kuru
ağlaşır serçeler

camlarda güz buğusu
birileri yazdı birileri bozdu
çizildi kader
çizdi keder...

leyla’nın nefesini hangi rüzgâr boğdu
sustu mu şarkılar
mucizeler bitti mi?
şimdi...

06-11-2014