Güz Arzıhali Şiiri - Osman Kızıler 2

Er Rahman.. İnsana konuşmayı öğretti..
Kelimeler ki Allah'ın kullarına bahşettiği nimetleridir. Şeytanın hevasına kurban ederek onlara zulmetmekten Allah ' a sığınırım...

1.

Güzdür, simalar bulantılı kuşlarla yılgın
uslayan körelten sesleri kulağımızda
Aşk ki elleri bilekten kelepçeli ve sürgün
Aşk ki yatağında muttasıl
Paslı neşterler ve usturalarla

3.

Ey böğrümden uğrayıp
Zevali ayartan esrar
Haşmetiyle göğü kışkırtan kalem sendin
Sendin senin cedelindi gövdeme mahbesler taşıran
Sendin senin hallerindi kavlimden
Taun ve kanser sırnaşları eleyen

Ağzımı gemlerden ayırıp
hitaba uyduran sendin

İğneli kahkahaların hafif meşreplerini
tebessüm olgunluğuna erdiren kamus
işrak vaktini ağartan akça celpler senindi
Senin Nefhandı binbir zahmet soludum
Ağır soluklar ve kanatan fasılalarla

2.

Burada bir yengiye tahammül gücümüz yok
Çünkü kalmadı artık
kireçli ve taze gövdeleri yeden
Yüzlerini gürbüz gülmelerle çınlatan çocuklar

Çünkü cephemize usanç getiren tahvilleri
Ve bankaların o çok cömert vaatlerini
Göğsümüze naylon tahtlarla oturtup
Yabancı bir hazza pervasız açılan bizdik
Bizim ihtirasımızdı o çok
ihtimamla ütülenip giyilen gömlek

Hırka ve lokma, hırka!
Kuru değnekten payandalar
Üçgül kokuları tarladaki yorgunluğun
Benzimizin güneşe denk çıkan çilleri
Ve aşkla yıkanan bilincimizin o mutlak erki
Bin yılın virdi olarak
kalmıştı çatlayan dudaklarımızda
Kurutulup saklanan,
Özlendikçe açılıp
tekrar unutulan anılar gibi

4.

Ve güzdür,
tırnağı eğelerimiz arasında
Avuçarımızda madeni depremler
Sesleri çil çil ve tılsımlıdır
Aşk ki ayakları bilekten prangalı ve aksak
Aşk ki kafesinde muttasıl
Puslu sergiler ve cambazlarla.