Güya Şiiri - Kerim Baydak

GÜYA

Çözmekse muradın, al sana soru.
Ğayya gibi güya, bende ki kuyu.
Durmaz coşup gider, berrak ve duru
İçten akar güya, kevserdir suyu.

Bakmaz ki haline, nerdeyim diye.
Belâ gelir başa, sormaz ki niye.
Pişmiş aşa suyu, üste hediye.
Uyanık ya güya, der neyler büyü.

Eller uzar gider, ulaşmaz asla.
Bakmaz çeker gider, gözünde yaşla.
Arz-ı endam eder, kirpikle kaşla
Uzamıştır güya, selvidir boyu.

Ağlasan sızlasan, dönmez ki geri.
Hiç bilemez asla, kalpteki yeri.
Görmek mi istersin, haydi gel beri.
Aklındadır güya, çözülmez sayı.

Patlamaya hazır, bir volkan gibi.
Bulanık su olmuş, görünmez dibi.
Saldıracak sanki, olmuş asabî.
Ok gibi güya, çekilmiş yayı.

Suçlu arar gibi, haline bakıp.
Kerim’ce kalbime, pençeyi takıp.
Sahip olmak için, abayı yakıp.
Kimse demez güya, çok kabadayı.

Şubat-2009 -Adıyaman-Kerim BAYDAK