Güvey! Kalbimin Efendisi.

Sağanak tanrısı Ninurta ayağa kalktı bu gün. Rüzgar ve yağmuru almış eline. Kudurmuş fırtına yağmur getirmiş. Bütün yapılmış duvarları yıkmış.

Bir adama karşı durmuş bir adam. Tufan ‘’her şeyi silip süpüreceğim.’’ Dedikten sonra.

Gök emir vermiş. Ülke gibi her şey yıkılmış dağılmış.
Tanrı Enki ‘’Sana söz söyleyeceğim. Sözümü tut! Kulak ver söyleyeceklerime! ’’ dedikten sonra.

Dememiş ki, isim kazıyan kadın ‘’Ben hep seninim.’’ Bir kez bile.
Bir adama karşı durduğunda bir adam.

‘’Doğru sözüm yalan oldu.’’ Demiş adam. Yollara işaretler koymuş.
‘’Utandırdı beni dilim’’ Yollar su oldu. Islandım.

‘’Kötü kader eline aldı beni çalıyor yaşam soluğumu.’’
‘’O güzel söz’ün karşılığında vereceğim canımı.’’

Önünde durup, tapınağa girip, kendimden geçip, iniltili sözlerimi söylemek istiyorum. Geçmeden ömrümden.

Acılarımı bildirmek istiyorum. Acıyı yutmadan. Öncesinde ‘’Oradayım ve senin için gidiyorum dünyadan.’’ Demeden önce.

‘’Tanrım gün ışıdı. Benim günüm karanlık. Gözyaşları, ağıt ve sıkıntı sardı beni. Ondan başka seçeneğim yokmuş gibi üzüntü kapladı beni.’’

Günümün kederli kadını eski Sumer kadını olmaktan uzak.
Ben de değilim Kral Şusin. O ne yazmış kalbinin en değerli efendisine? Sen benden iyi bilmektesin değil mi?

Güvey! kalbimin sevgilisi,
Senin neşen hoştur, bal tatlısı!
Arslan! Kalbimin sevgilisi,
Senin neşen hoştur, bal tatlısı!

Beni büyüledin, karşında titreyerek durayım.

ÖZDENER GÜLERYÜZ