Güvercin Kanatları Şiiri - Mahmut Tonbul

Derinlere açılan
Yalnızlığın hüküm sürdüğü ormanda
Otlar fışkırıyor göğüs kafesimden
Acıyla yanan hüzün bırakır izlerini
Hissizlik sarar ahşap evi
Yalancı güzellikte ay bir yalan gibi parlar
Öksürük nöbetleriyle boğuşurken
Eşiklere takılır adımlarım
İllet düşünceler sarar susarım
Sonu olmayan bir yolculuğa sürüklenir bedenim
Her nefes kaburga sızısı enjekte eder
Kimsesiz bir sancı başlar
Masal bahçelerinde...
Dikenli tellere asılmış çocukluk sevdaları
Yarasa çığlığı armağan eder gökyüzüne
Gün doğumu uyandırır beni
Güvercin kanatları pencereme iner
Sözlerimi çalar gagalarıyla
Söylemediklerim beni öldürürken
Sessizlik içimde canlanır
Yorgun bir gemi gibi yapayalnız
Kalbimdeki yaralarla tek başıma
Başbaşayım...