Güvercin Kalbi Şiiri - Dursun Tiftik

Neyzenler yorgun düşmüş susmuş mecliste sazlar
Yıldırımlar ümitli yakamozlarsa sefîl
Soluvermiş cânânlar ayağa kalkmış hazlar
Ferhat zafer kazanmış gözler görmekten gâfil
İnsân kendini yıkmış deli bir boran gibi
Tereddütler yaşamış acemî hâkân gibi

Yabancı sözcükler var büyük yerli sözlükte
Şişelere sığmıyor zifiri sarhoşluklar
Erdem cefâ çekiyor çerçevesiz gözlükte
Caddelere taşıyor fütursuz nâhoşluklar
Balkon sefâları yok evler karavan gibi
Komşuluk çoktan bitmiş bencillik ilân gibi

Harâmîlik revaçta raftan kalkmış helâller
Bülbülde ses mi kalmış poşetlere girmiş gül
Vuslatlar hüzne hayrân hüzzamlaşmış hilâller
Dolunay gelmez olmuş üzgün gariban düldül
Merhamet ölüvermiş silinmiş dîvân gibi
Savaşlar dehşet saçmış neyransı hazân gibi

Günâha çağrı çoktu bozulmuştu hitaplar
Zulüm pirim yapmıştı zilletin kasasında
Cehâlet diz boyuydu yakılmıştı kitaplar
Aşk izi kalmamıştı ruhların asâsında
Güldesteler nâçârdı marazî fidan gibi
Kâbiller ayaktaydı cellâtsı nâdân gibi

Bir örümcek ağında meydan okudu mekân
Ulu çınar dirildi su yürüdü köklere
Durdu güvercin kalbi asılı kaldı zaman
Duâlar mîraçtaydı rahmet yağdı göklere
Fışkırdı zârif pınar sarmaladı ân gibi
Tebessüm etti Nebî hayât verdi kan gibi

(TEMMUZ-2011)