Güvenmiyorum Şiiri - Poyraz Özbey

Aynalı gözlükler takıyor artık kelimeler,
Her cümle pusuda — niyeti belirsiz.
Sözler, suskunlukla mühürlü zarflarda,
Zarfı açan ben değilim, bu kesin.

Güvenmiyorum:
Tavan arasındaki saat durduysa eğer,
Geçmişin bile samimi olduğunu sanmam.
Kırık bir turnusol kâğıdı gibi
İnsanı renklerine ayıramıyor zaman.

İçimdeki sarkacın titreşimiyle
Çürüyor eskiden kalma inançlar.
Ve artık — ne yeminler, ne vaatler —
Hepsi birer takma diş, ısırmayan.

Güvenmiyorum:
Çünkü dürüstlük bile sesini değiştirmiş,
Şiir okur gibi yalan söylüyor.
Çünkü gözler, gözlerin içini görmüyor,
Sadece bakıyor — ve geçiyor.