Güvenmiyordu Şiiri - Vayo Kayra

İhanet rüzgarları, esti geçti hayatından,
Güveni; yaralıydı!. Duyguları savrulmuş,
Uzaklara; parça parça...

Devam etmeye, mecburdu yoluna...
Tüm kalan, kırıntılarını topladı,
Umutlarının...
Sararmış yaprakalarını,
Temizledi; duygularının.

Yeniden, yeşerip büyüsünler diye!
Acılarının; suyunu çıkarıp suladı,
Yeşertti, umutlarını!
Gözyaşlarını tuttu, akıtmadı...

Ağlamadı, bir daha güçlü olacaktı!
Herşeyi unutacaktı!.
Öyle oldu...
Dışarıdan hep güçlüydü .

Oysa; içindeki yarası,
Git gide büyüyordu, ruhunda...
Bir ağacın, içini kemiren;
Kurtlar gibi, ruhunu kemiriyordu...

Dışından, dimdik ayakta görünsede
İçten içe bitiyordu.
Hayatta; hiç bir şeye, güven duyamıyordu...

V.Kayra