Güven Kuyusu Şiiri - Özge Senâ Bigeç

Herkes güven kuyusu, bir tek O olur kuyunun yükselen suyu…

Kimin söz ipine güvendiyse, kendisini bir kör kuyuda bulurdu…
Neredeydi gözleri, neden görmez ve göstermezdi kendini…
Kuyu neden kör olurdu…
Gözleri gören ve güven suyu veren kuyu yok muydu yoksa...
Kendisine salına salına gelen nazlı insanları köreltme sevdası nereden geliyordu…

Kuyu ne zaman gösterirdi kendini… körlüğünü…
Ve görmeyi isteyen nereye uzatırdı çırpınan kollarını…
İnsanların attığı kuyu kendilerine duyulan güven terimini güvensizlik yapıyordı…
Ve bu kuyunun suyu zamanla acı gerçeği gün yüzüne çıkarıyordu…
İnsan kuyuya düşüyor ve o kuyunun suyu Yaratıcıya olan yönelişle yükseliyordu..

Kuyunun dibinde sesi duyan yoktu O’ndan başka…
Bu durum, mecbur kalmanın tatlı sonucunu da getiriyordu yanında.
Sesleniş vardı derin derin ve bir tek duyan vardı…
Elini eteğini çekmişti tüm yeryüzü ve sema.
Yalnız birr tek O vardı duyan ve ulaşan…

Böylece kuyu körlüğünü, gözlerini dört açmış bu insana gösteriyordu…
Kuyu kör’dü ve körleri alıyordu koynuna…
Gözleri olanlarıysa ‘kör davet’ aldatamıyordu…
Yöneliş güçlendikçe, akıl almaz yükseliş oluyordu suda…

Etraf aydınlanıyor, çırpınan eller kendilerine arkadaş, yoldaş buluyordu.
Tutuyor duvar arkadaşlarını ve bırakmam sizi diyordu…
Yakınında hissetmediği gökyüzüyse olağanca hızıyla kendine çekiyordu bu defa…
Suyu yükselteni, gökyüzünü gülümseteni düşünüyordu göz’lü insan..

Aşağılarda kalırken karanlığın en acımtırak hali,,
o ise herkesin güven kuyusu olduğunu düşünüyor ve
bu karanlık kör kuyudan tek kurtuluşun;
suyu yükselten Zât olduğunu
‘kalbinden aklına giden yolda yankılandırıyordu’...