Güven...
Demesinler kalmadı;
İnsana güven...
Kimdir, seni görmeden öven?
Çoktandır silindi sayfalardan adı...
Öyle ki sen, önce Rabbine güven...
Güven!
Elindeki zerrecik silinmez kirse,
Bunu cümle âlem bir kez bakıp görse,
Biri üzerini halelerle örse,
İşte bu, seni candan sevendir seven!
Güven!
Artık, sen de gözün kapalı güven...
Çoğaldı densizce, ceddine söven
Her şeyi dert edip kendini kandırma
Soysuzun kâsesindeki bala el bandırma
Ne olursa olsun bunda da güven...
Güven!
Elimde bugün dürülmüş dostun incisi
Her seferinde demedim bu ikincisi
Önce güven duydum sözüm birincisi
Oldu gökten yağan hep onun incisi
İşte bu özümde kalan güvendir güven...
Güven!
(10.11.2009 16.00-Adana)
Arif TatarKayıt Tarihi : 29.1.2010 14:07:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
: Güvene... Güvenene... Can özüne... Can özüme!
Alkışlar şair yüreğine teşekkürler paylaşım ve şiire..sevgim ve saygımla..
Selam sevgi ve saygıyla.
Seyfeddin KARAHOCAGİL
TÜM YORUMLAR (53)