Gururun Ardındaki Özlem Şiiri - Serpil K ...

GURURUN ARDINDAKİ ÖZLEM

Sessizliğe gömüldü adın bir akşamüstü,
ne bir veda, ne bir neden…
Sadece sustun,
ve ben sustuğun yerde büyüttüm binlerce “neden”i.

Gurur dedim kendime,
onurla ördüm duvarlarımı,
ama her duvarın ardında sen vardın,
her taşında kalbim.

Aramak istedim defalarca,
sadece “özledim” demek için,
sesini duymak,
kahkahalarının yankısında kaybolmak için.
Ama elim gitmedi telefona,
sustum ben de,
tıpkı senin gibi sebepsizce…

Şimdi her gece aynı sessizlik sarıyor içimi,
aynı özlem yakıyor dilimin ucunu.
Bir adım atsam belki çözülür düğümlerim,
ama korkuyorum;
ya yine sessizliğe gömülürsem…

Gözlerim hâlâ seni arıyor sokaklarda,
her adımda bir anın, bir tebessümün düşüyor önüme.
Kalbim bilmediğin sessizliklerle konuşuyor,
her “özledim” çığlığı, sadece sana gidiyor.

Ve bil ki, sevgim sabırla bekliyor hâlâ,
zaman ne kadar geçerse geçsin, eksilmiyor.
Gururumu bir kenara bırakıp bir gün
“özledim” diyebilirim sana,
ve belki o an, sessizlik de konuşur bizim için…

Yazarın Notu:
Bu şiir, sessizliğin ve gururun ardında saklanan özlemin bir yansımasıdır.
Bazen kelimeler yetmez, bazen sadece susmak gerekir;
ama kalp, suskunluğun içinde bile sevgiyi taşır.
Her “özledim” diyemediğimiz an, aslında sevginin en derin ifadesidir.