Gururuma Dokunamaz Hiç Kimse

Meleğim canım abicim benim
kardeşin iyi değil bu gün
elindekileri ni
teker,teker kaybediyor
gözyaşlarını boyuyor kızıla
dağlara vuruyor yüreğini
kızgın korlara atıyor ruhunu
öldürüyor acımasız ca
kurduğu hayellerini
çöpe atıyor geleceğini
toprakları seriyor üstüne
kucakladıkça,kucaklıyor
ölümü...
Ölmek için beklemiyor
nefeslerinin kesilmesini
yaşarken ölmeye o kadar
alışmış ki bedeni
kızgın demirlerle
dağlıyor gözlerini
görmek istemiyor artık
hiç kimseyi
bıçak vuruyor dudaklarına
susuyor
incitanesinin sustuğu gibi
tıkıyor kulaklarını
mahşer yarasınla
duymak istemiyor
seviyorum kelimesini
ellerini yüreğine gizliyor
tutmasın tereddütlü
kalpler
kirletmesin sevgimi
uçurumun dibine
düşmeyi yaşadım bugün
yaşadım da
parçalandım büs bütün
gözlerim karar dı birden
duyduğum da
yardım için di
denen sözleri
göremedim güneşi
gece sokuldu sinsice
yanıma
benimsin artık dedi
usulca kulağıma
karalara boyadım yüzümü
ellerime kan tohumları ektim
kestim kalbimi
kader bıçağınla
kapanması imkansız yaralara
gark ettim de tuz bastım
ben öldüm bugün abicim
nefes alırken toprağın
kokusu burnumda
ölüme teslim ettim yüreğimi
acımadım aldırmadım
bir tek gururuma dokunmadım
onu yıkamaz hiç kimse
ruhumu ezdiler
çiğnediler
yuttular ama
gururuma dokunamaz hiç kimse
incitanem sen bile...