Gurbeti vatan, hasreti kader edindik
Umutlarımız hayallerimiz uğruna
Ateş ektik yüreklere
Dert küpüne döndük
Kimselere bir şey söyleyemedik
Ne vatana ne gurbete sığabildik
Hatta öyle ki kendi içimize bile…
Evlatlar yetiştirdik
Değer ve yargılardan uzak
İki kültür arasında sıkışmış
Kimlik sorunu yaşayan
Çağlayı yiyen biz olduk
Dişleri kamaşan evlatlarımız…
Mutluluklara uzak kaldık paylaşamadık
Acılara yetişemedik, acımıza acı ekledik
Ana öldü baba öldü gömemedik
Bacıyı gardaşı akrabayı memnun edemedik
İki tokat atsalar unutur geçerdik
Dilleriyle dövdüler yutkunduk
Hatır için bir şey diyemedik
Yüreğimizdeki ateşe benzin döktüler, bilmediler
Ateşte yana kavrula köz olduk, görmediler…
Kimdik, nereden ve neden geldik
Kimliğimizin ve nedenlerimizin bir önemi kalmadı
Vatanda alamancı olduk sonra gurbetçi
Gurbette hep yabancıydık
Ne İsaya yaranabildik ne Musaya
Gurbette gökyüzü bile küs yeryüzüne
Ne güneş açar ne yıldız görünür
Güne çöken pus yürekteki gamın türküsünü söyler
Hep bir yağmur yağar
Gökten mi yürekten mi bilinmez…
© Seyyid Burhaneddin Kekeç
27-29 Aralık 2018
Kayıt Tarihi : 29.12.2018 13:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!