Gurbetçi Şiiri - İbrahim Düğer

Bin dokuz yüz atmışların başında
Avrupa’ ya gitti çok genç yaşında
Çoluk çocuk yar bıraktı peşinde
Dil bilmiyor orda toydu gurbetçi

Gözü yaşlı ellerinde kınası
Yaralıydı o kadının sinesi
Çocuklara baba oldu anası
Issız bir odaya koydu gurbetçi

Hasretlik ciğerini dağlardı
Ümidini mektuplara bağlardı
Okudukça için için ağlardı
Sılaya hep özlem duydu gurbetçi

Parklar ile sokaklarda dolaştın
Hayımlarda gürültüye alıştın
Gece gündüz vardiyalı çalıştın
Orda ki yaşamın buydu gurbetçi

Saat kurup başucuna asardın
Yetişip vaktinde karta basardın
Para yemez boğazından kısardın
Patates makarna çaydı gurbetçi

Bazen yılbaşında bazen de yazın
Sene de bir kere kullanır izin
Gelişin neşeli gidişin hüzün
Günü birer birer saydı gurbetçi

Ömür geçti aileden aralı
Ne oralı oldun ne de buralı
Kiminin eli boş kimi paralı
Hayat yıldız gibi kaydı gurbetçi

Gurbette yaşamak gerçekten acı
Burada Almancıydın orda yabancı
Kim ne derse desin başımın tacı
Esas senin adın neydi gurbetçi

Fabrikaya ortaksınız dediler
Hissenizi eriterek yediler
Yüzleri hiç kızarmayan gidiler
Sizi soydu birer birer gurbetçi

İbrahim der yanınıza vardılar
Dil dökerek paranızı aldılar
İnkar edip bin bahane buldular
Onlar sırtınızdan doydu gurbetçiler