Gurbet Treni Şiiri - İzzet Kocadağ

Yürür oynardık hani, raylarda cambaz gibi,
El sallardık yılmadan, gelip geçen trene.
Nihayette çocuktuk, yan yana ikiz gibi,
Gülücükler yollardık, camdan bizi görene.

Kaçıp giderdin bazen, oyundayken aniden,
Bir anlam veremezdim, ardından bakakalıp...
Hiç bir şey söylemezdin, buluşunca yeniden,
Korkardım ayrılıktan, bakıp yüzüne dalıp.

Aktı geçti sel gibi; takvimden yıllar, aylar,
Büyüdük ayrı düştük, gizli kaldı sevdamız.
Zaman mekân değişti, hala hep aynı raylar,
Koşturan iki çocuk, hayalimiz var yalnız,

Ne bilirdim bu raylar, bizi ayırır bir gün?
Vagondan el sallarken, görürüm en son seni.
Kim bilir nerelerde, kaldı sıladan sürgün?
Dönmedi bir daha hiç, giden gurbet treni!

8 Eylül 1989 - Cuma / Ödemiş