Gurbet Oturdu Soframa (Gül Kokmuyor Odam)

/ ah sevdiğim bir gülü verseydin
gül kokuyor olurdu şimdi odam /

sevinçleri yırtıktı ama
çiçeğin gülüşünde gamze
çekirgenin kanadında ezgi
karıncanın yanında sevgiydi
kiraz ağacının dalında asılı kaldı
akide şekeri tadında çocukluğum
keşke sevdiğimin kiraz dudaklarında asılı kalsa ömrüm
gözlerinde mutluluğu bulur gönlüm

şiir örmek için sözcüklerle doluydu cepleri
isyan ateşiyle ısıttı dağları
emanet gülüşlü gençliğim firarı
neden kendine benzettin hayat
umutlarımın katili yılları

zaman kiyafetsiz
günler kifayetsiz
aylar arsız
mevsimler suratsız
gözümden düşen yaşlar gibi
çok şeyler alıp gitti benden yıllar
yıllar arsız
sevgi gibi aşk gibi
düşlerimde zarasız

baharda bile payıma düştü tipi
unutmam gözyaşlarımda olamadı ipi
düşlerim gibi uçup gitti en sevdiğim uçurtmam
yüreğimin hangi teline dokunsam makam hüzzam
içime döşenmiş mayın sanki gam
şimdi ben sokakların yalnızlığını süpüren adam
gül kokmuyor odam

/ ah canımı bile kıydığım sevdiğim gelseydin
yalnızlığın ayazında üşürken ben
gözlerin olurdu sobam
her gece üstüme yıkılmazdı yatak odam
ve hayata yenilmezdi bu adam /

nasıl bakarım aynaya
sahıp çıkamasam ihlamur kokulu sevdama
sevgi tutmaz yama
hep gurbet oturdu soframa
ben hasretleri doyurdum
insan yokuşunda soyuldum

/ ah sevdiğim belki bir gün gülü verirsin
gül kokar odam
ah sevdiğim belki bir gün geliverirsin
bayram çocukları gibi mutlu olur bu adam /

kapılarımı açmak bile suç aşka
acıdan hüzünden başka
ne verdinki bana
anılarım ıslak hüzünlü sevdam
gül kokmasada odam
ey hayta hayat sana
ömrümün üstünü bahşiş bırakmam

Ocak / Aralık 2006