Gurbet Duman Duman Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Mor dağların başı duman duman olurmuş
Erken basan kara kışın derdi çekilmezmiş
Sessiz gelen zulümler gibi yürekler yakar
Nice canlar yakıp nice acı izler bırakırmış

Yoksuluk zalimmiş insanı güldürmezmiş
Ya perişan eder yada yad ellere yollarmış
Ya yakar,yıkarmış yada ocaklar söndürür
Birde yaptıklarına bıyık altından gülermiş

Yöksülük yüzünden sılasından ayırılanlar
Yürekleri hap ah ile hep vah ile yanarmış
Onlar gündelik ekmeklerini bulamaz olur
Günbegün özlem,keder,efkar ile erirmişler.

Bahar gelesin bu ulu dağların karı erirsin
Bu yollar açılsın tüm yollar sılaya varsın
Ben kolu,kanadı kırık yaralı bir turna gbi
Sılaya gider olursam yollar bana kapanır..

Ulu dağların başınnda dumanlar olurmuş
Zemherisi soğuk endamına kara yağarmış
Ben gider oldum bu zalim gurbetten gider
Hain felek peşimde lokmama göz dikmiş..

Dumanlı mor dağlara ecel terleri döktüm
Şu gurbette gülemedim ben bana ağladım
Soğuk kış etime,kemiğime büründü yine
Ben kahrımla,kederimle,acımla bittim yine.

Kahpe gurbet pek acımaz insanı çökertir
Zalim felek yoksulun kumburuna oturur
Bir o yöndan eser savurur bir bu yönden
Sıla hasreti yürekler yakar ölüme götürür..

Sılam sendeki tüm dağların karı yüreğimde
Kağızman o bağların,yaylaların hayalımde
Ben Çobanoğlu yükarıki Şaban köyünden
Kalan aklım,fikrim gece,gündüz hep sende.

Ecel tuzağı hiç acımaz,lokma bile yedirmez
Ben yandım ben eridim ben piştim gurbette
Belalar benim başımda nice dertler peşimde
Oy sılam ben gurbette seni sayıklar oldum yine

04.04.2009
Yıldırım