Gurbet Şiiri - Şeref Sayar

Çocukken hep gurbet şiirleri, gurbet destanları okurduk, anlıyormuş gibi yaparak.
Bu destanların kahramanları hep büyük acılar çeker, sıla özlemiyle yanar tutuşurdu.
Nerden bilirdim anne, bende birgün bu destan kahramanlarından biri olacağım.
Şiirlerdeki, destanlardaki yürek acısını yaşayacağım. Bilemedim!
Benim gurbet destanım hiç anlayamadan başladı.
Sıladan uzaklaştığım günlerden çok daha sonraları; çünkü orda bir bekleyenim elini tutup acımı hafifleteceğim, başımı omuzuna dayayıp, hülyalara dalacağım birini bırakmamıştım.
Ne orda nede başka bir yerde.
Gurbet insanın acısını on kat daha fazla artırıyor, yani burda her acı daha yakıcı ve daha bir acı.

Garajdan otobüse binipte doğduğum yerden ayrılırken içime oturan şeyi gurbet acısı sanmıştım.
Daha sonra öğrendim, bu sadace yolculuk telaşıymış.
Birbiri ardına geçen yıllar bana gurbeti öğretti.
Aslında gurbet yabancı bir toprakmıdır, yoksa tutunacak bir dal ısınacak bir el bulamamakmıdır onuda çözemedim.
Ama çözdüğüm birşey var, içime oturanı bir türlü çözemedim.
Ne olur anne babama söyle kardeşimi vurmasın, O orda ona vurunca burda benim canım yanıyor.
Birde buralara başka kimse göndermeyin, bizde umutlar söndü, başkasını öldürmeyin.
Bizim oraların havasını suyunu özledim anne, birde yanındayken başımı dayamaya üşendiğim teninin kokusunu.
“Sılada ağlamayı özledim anne, sılada ağlamayı”