Gurbet Şiiri - Hüseyin Ozan Öztürk

Ona gitme diyordu Hüseyinin anası,
Dağlar kadar büyüktü,dertli ananın yası...

Zeynep Gelin eliyle çıkını bağlıyordu,
Bir yandan sessiz sessiz,hıçkırıp ağlıyordu...

Pınar pınar akardı,buğulu yaşlı gözler;
Bir yandan sızlaşmalar,sitemler kanlı sözler...

Küçücük iki çocuk; 'baba gitme'diyordu,
Minnacık masum diller Ona yalvarıyordu....

Dedi:'Ana nideyim bak işte çaresizim,
Bir yanda sen ağlarsın,bir yanda oğlum-kızım.

Sizleri bırakıpta gitmek kolay mı bana,
Lakin zalım yoksulluk fena çöktü arkama...

Bostan az,tarla kısır,fazla verim vermiyor,
Günde aldığım onluk,beş nüfus kayırmıyor...

Yaz boyunca durmadan,toprak kazı,tuğla kır,
Kışın eve dönünce,tamtakır,kuru bakır....

Bıktım usandım gayri,şu hayatın kahrından,
Ya gider zengin olur,ya ölürüm acımdan'

Diyerek melul-mahsun yuvasından ayrıldı,
Peşinden bakan gözler birer çeşme kesildi...

Tren ki,acı acı düdüğü çalıyordu,
Yolcular birer birer yerini alıyordu...

Birden lokomotiften,yükseldi kara duman,
Kalanlar yaşlı gözle,bakıştılar arkadan...

Kimi vatan borcudur,asker oldum diyordu,
Kimi de ekmek için gurbete gidiyordu...

Ovalar uzuyordu,kayıyordu tepeler,
Hüzünle inliyordu,çürümüş kanepeler..

Uzakta hazin hazin bir plak dönüyordu,
Yankılaşan türküler'gurbet acı' diyordu...

Gittikçe uzuyordu sonsuza bozkır yolu,
Dağlar ağlaşıyordu,yaslıydı Anadolu...

Koynunda büyüttüğü,evladın acısını,
Gerçek bir ana gibi.tutuyordu yasını...

Kim gönderir severek,gurbete evladını,
Kim atardı yabana,candan kopan canını...

İşte dopdolu tren.Mehmetler,Hüseyinler,
Bir lokma ekmek için Avrupaya gidenler...

Ey kutsal Anadolum,ne talihsiz bahtın var;
İnce ince yolların tümü gurbete çıkar...

İnsanların çektiği; yokluk,acı ve hasret,
Bu yolların sonunda,hep gurbet var,hep gurbet...