Gününü görürsün Şiiri - Cengiz Esgin

Bilmezdim gençlikte neden okuduğumu
İlmek ilmek hayatımı dokuduğumu
Kitapları yedim bitirdim sıra sıra
Taşlamak sevaptır bu ağacı ara sıra

Bu hayat ağacıdır çıkması netametli
Taşlarken anlarsın bu bile ne zahmetli
İsterdim ki herkes atsın bu ağaca taş
İnsanı insan yapan o bir damlacık yaş

Sekiz milyar kişi bu dallarda yaşarız
Aşağıya düştükçe çıkmaya başlarız
Görürüz güzellikler arı kovanında saklı
Çomaksız ne bileyim kim haksız kim haklı

Aşağıya bakma evlat ayağın kayar
Ağlayan kalmışsa o yirmi dört ayar
Adamlık bu ağacın dalında zor zanaat
Boğaz tokluğuna yazarız kıt kanaat

Dikkat et zirveye çıktıkça söz biter
Menfaat yüzünden insan insanı iter
Düşersen üzülme ya olmuşsun ya koruk
Çıktıkça düşersin oğlum burası doruk

Kibir kuşu dalda yalnızları yakalar
Zenginleşenin etrafını sarar çakallar
Sakın ha! Ne nefsini dinle ne bu kuşu
Beşeriyet harici evrenin ismi huşu

Zirveye çıkınca bak insanlar küçülmüş
Hayat dediğin şey santim santim ölçülmüş
Müjdeler olsun çünkü yaratım sürmekte
Deste deste defteri bir kezde dürmekte

Ağaç titrerse korkma olmuşu dökecek
Üstüne yapışan sülükleri sökecek
Zemin ve arş arası milyarlarca meyve
Dibi delikken doluyor bu nasıl heybe

Hayat ağacı bu ara sıra taşlamalı
Bitti demeden bitmez yeniden başlamalı
Oğlum dikkatli ol öğrenmezsen çürürsün
Biliyorum dediğinde gününü görürsün