Güntürkün Destanı Şiiri - Nimetullah Sucu

Kara kışta ak saçlı doğmuştu ama,
Yordular hayra, sordular Kam'a,
Umur görmüş ihtiyar bile yaşınca,
Çocuklaştı birden, tuhaflaşınca.
Dedi:'Bu ne biçim bir keramettir?
Bebek olmak demek, pür zerafettir,
Atın da bunu, aç kurtlar yesin,
Soyunuza sopunuza şeytan girmesin! '
Gencay, kırk gün düşündü yarı aklıyla,
Arı beslenir miydi hiç, arı balıyla,
Ne bilsindi sardığı özde bir kurttu,
Babası Törüngey, dağları yonttu.
Büyüdü, yürüdü bebek Güntürkün,
Değerini yüceltti mukaddes mülkün,
Gök altında kızıl meşale, yakıldığı gün,
Ayça Yıldız'la arttı, soyu Göktürk'ün.
Göründü Altın Işık, güneşi Türk'ün,
Parladı tüyleri, gümüşten börkün,
Canlandı kopuzda yüzyıllık türkün,
Mayada sır tuttu, yıllanmış Ülkün!
Oğul Pusat topladı, budunu ocağında,
Atasının son kavlini zikretti otağında,
'Gün şafakta tükenir, su erir yatağında,
Yol; yolcudan bellidir, sır verir batağında.'