Günler Ve Geceler Dar Geliyor Bana

Bir gün anlayacaksın beni güneş batınca…
Toprak kararınca,
alnından terler düşünce,
göreceksin yüreğinin sızladığını…

Acılarımı düşüneceksin,
acılar düşünce yüreğine,
unutulanlar düşünce şarkılara,
unutulmuşluğum gerecek beynini,
unutulduğun sesiyle, irkilecek yüreğin…

Ben yalnızı düşüneceksin,
kendi kalabalıklarının arasında…
Bir kimsesizlik hissi saracak bütün benliğini,
zavallı beni hatırlayacaksın…

Gülemeyeceksin, sinsice de olsa.

Sadece benimle güldüğün,
sadece benimle ağladığın günleri düşüneceksin…

Yalnız açan çiçekleri göreceksin,
yalnızlığını bile soramadan…

Bir bilsen yalnızlığın arka yüzünü,
bir bilsen bakar görmez gözleri…

Yarım düşler göreceksin,
kıvrıldığın yatağında,
yalnız kaldığında…

İşte o zaman,
Yalnız kıvrılıp titreyen beni hissedeceksin içinde…
Yanızlık yaşamını tekrar tekrar göreceksin rüyalarında…

İşte o zaman anlayacaksın yalnız beni…
Yalnız ben yaşayan beni,
umursamaz,
yitik, boş vermişlikli beni…

Bir kapatsam gözlerimi bitecek bu yarımlık…

Hayat boş vermiş insanlarla dolu…

Hayat yalnız kıvrılmış yatan insanlarla dolu.

Hayat geceleri ağlamaya utanmayan insanlarla dolu…

Hayat ölesiye seven ve bir hoşça kal denmeden yalnız kalan insanlarla dolu.

Bir fazlası bensem kaybolayım bu hayattan.

Bir fazlası bensem bırakılsın tek başa sabahlara dek ağlayayım. Utanmadan.

İzmir’e bu gün kar yağmış görmüyorum…
Gerisi yarım bir yaşam bu…
Ardını boş veriyorum…

Sevdik işte bir kere,
boş verilmiş gerisi…

Yeniden sevsem,
çok mu fazla bana…