Güney Ekspresi Şiiri - Oğuz Altun

Eylüle yakın av sezonu açılır ve Karadeniz insanı denize koşar. Yüzlerce metre ağlar teker teker sayılır, sarılır, eksik ilmekleri onarılır. Bu zamanda fındık hasatı biter, doğu anadoludan gelen mevsimlik işçiler Güney Ekspresi ile memleketlerine dönerler. Bu bileşik kaplar gibi hersene bir dolar bir boşalır. Mevsimlik biter, hamsi başlar... Dünyada tekel konumunda olan fındık üretici ülkemizde ne fındığın çilesi biter ne de fındıktan insanları yüzü güler. Garip bir durumdur hem tekel konumunda olacaksın hem de fiyatları yönetemeyecek ve etkileyemeyeceksin. Fındık toplanırken yeşil toplansa da eller kapkara kesilir. Doğu insanın eli koyu renk olsa da fındık hasatı sonrası avuç içleri öyle kararır ki elinin üstü beyaz gibi kalır... Deniz ise adına yakaşır, karadır. Hele kışa yaklaşır, bulutlar denize indi mi daha bi kararır. Dalgalar tekne boylarını geçer, okyanus dalgaları gibi sakin yüksek değil, yüksek delidir. Hep umutla ağlar denize serilir, ağların dolduğu yıl sayısı az olsa da hep umut edilir... Bu sene ki umut sellere bağlandı. O kadar yağmur yağdı ki Karadeniz insanı bu sellerin yavru balıkları beslediğine inanır oldu. Kim bilir belki de beslemiştir.