Güneşten Gemi Şiiri - Abdül Berhan Çayhan

Anlamaz onlar benim dünyamı,
Bin şiirin içinde atarım adım.
Hiçkimse bilmez inan hülyamı,
Gönlümde kanatlanan minik bir kadın.

Bir gemi var benden uzak hep,
Güneş var içimde ondan karayım.
Gemi dönsün diye ararken sebep,
Üstelik farkındayım, ben Ankarayım.

Güneşten karardı benim tüm içim,
Doğaya verilen adın binevi.
Böyle yakar o beni, sorarım niçin?
Değeriyken öylesine manevi.

Gemi de dalglara karıştı iyice,
Okyanusla boğuşan koca bir gemi.
Varlığı,yokluğu arası çizgi ipince,
En çok ona hasretim anladım yeni.

Sizce kimi betimler gemiyle güneş?
Yıllardır bunlar benim ruhuma batan.
Acılarıma cehennemde bulunca bir eş,
Bir hak! Çeker inan toprakta yatan.