Güneşte Kaynayan Şiirler

Dünya bilmem kaç ölümdü
Kendimi beyaz sayfalara
Şiir şiir sarıp da yaşadım

İçimden taşan denizlere
Sırtımı yasladım
Kuş olup göğe kapıldım
Çifter çifter mektup olup
Kendimi ahirete saldım

Gövdemden düşen kırık dallardım
Toprağı avuçlayıp üstüme savurdum
Başımdan aşağı
Güneşte kaynayan şiirler boşaldı

Ruhumun yaprak döküşünü
Gözlerim kapalı seyre daldım
Sararıp solan mektuplarımı
Dumanı üstünde toprak cevapladı

Kalp krizi geçirirken yeryüzüm
Soğuk soğuk ter döktü gökyüzüm
Kar beyazdı takvimler
Ben aralarında bir harf idim
Kalanını bulamamış
Eksilişlerim gözlerime buğulandı
Takvimleri kirpiklerimden koparmaktayım

Yazmasam
İçimdeki beyaz atlar çıldıracaktı
Delilikle velilik arasındayım çırpınmaktayım
Mana aleminde
Yazmakta bir yaşamaktı...