Güneşle Ben Aşk İle

Dağlar uyandırır her sabah usul usul
uykuyla vurulmasın diye güneş.
karanlık ellerini çeksin diye yakasından yeşilliklerin
yeraltı sularıda uyanacak köklerine güneşi içmeye
nesi kötü karanlığı kesmek dirim adına..
tunayım  ay ışığıyım, soğuktur ışığım
güneşten aldığım anlaşılmasın diye
kirli gölgeli ve karışığım.
azdan çoğa çoktan aza gider gelir dizelerim
güneşe sevdamdır bu hallerim.
güneşten gitmek elimden gelmiyor,
kendimden gitmek zor
bilmem kaç yılda bir tutulmadık birbirimize tutkuyla
allahıma kitabıma yaşamak okkaca kor
ateşle beslenmekten yorulmama yanarım
yeryüzünde yerim yok
sırf bu yüzden gün ışığına tutunup göğe tırmanırım
kan ter içinde kalırım.
kiminde hilal kiminde yarımım
ancak aşk ateşe yaklaşınca tamamlanır
ete kemiğe bürünür dolgunlaşır dolunay olurum
güneşi o zaman gözlerine gözlerine
tam karşımda bulurum.
kendimi yontarak halden hale sokmamdan mutlu olurum
bilirim ikimiz evrenin o dem
en tamamlanmış yalnızları
en uzun zaman sonları
en sağlam yolcuları
en kararlı ozanları
en hak edilmiş sonlarıyız.
güneşle ben aşk ile
göğün yüreğinde büyüyen
her göze görünen dirim, çıplak
rüzgarın ıslığında muştu
her göz bıçak gibi açılacak
bizi görmeye aşk ile
kalbim nelere harcadım seni
ki, bende bile kalmadın.
güneşimsin 
gün eşim.