Güneşin Yüzü Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Bu sabah güneş doğdu yine,
hiç kimseden izin almadan.
Bütün gökyüzü işte -
bir yoksulun cebine sızan umut gibi parlıyor.

Güneşin alnında ne kin var ne taraf,
ışığı herkese aynı dokunuyor:
Bir fabrikanın bacasına da,
bir gül yaprağının narinliğine de.

Düşünsene kardeşim,
dünyanın en güzel çiçeğini de o aydınlatıyor,
bir köpek leşini de.
Ve ne birini kutsuyor,
ne ötekinden yüz çeviriyor.

Çünkü bilir güneş,
ışık ayrım yapmaz,
ısı, kimliğe bakmaz.
O, var olmanın en sade, en dürüst halidir.

Bizse…
biz her sabah doğarken bile seçiyoruz:
kimi sevelim, kimi görmezden gelelim,
kimi karanlıkta bırakalım.
Oysa güneş,
bir öğretmen gibi susuyor tepemizde -
“Bakın” diyor,
“Sevgi budur işte.”

Ve ben anlıyorum,
belki bir gün biz de öğreneceğiz onun gibi doğmayı,
herkese, her şeye,
aynı sıcaklıkla değmeyi.

O zamana dek,
ben yazacağım -
yokluğun, umudun, direncin üstüne,
bir damla ışık düşsün diye insanın kalbine.